sheryll

Jeśli chodzi o wydarzenia ostatnich dni, to jedyne, co ciśnie mi się na usta, to: "zaczyna mi odbijać!" A wszystko dlatego, że mam trochę więcej pracy (jak dobrze, że będzie to też oznaczało prawdopodobnie więcej gotówki). "Trochę", to może nie najtrafniejsze określenie, ale... niech zostanie. No i chodzę podminowana, nie mogę spać, a jak już zasnę, to rano można mnie dźwigiem z łóżka zwlekać i nic. Rozregulowałam się kompletnie. Ciągle coś przeżywam, kombinuję, obmyślam, liczę, próbuję sobie przypomnieć czy przypadkiem o czymś nie zapomniałam i tak w kółko. Cholery można dostać!Do tego jeszcze dochodzi typowe, jesienne "nicniechcenie". I już można zwariować... Czy ma ktoś jakąś receptę na jesienne humory?

Aaaa... słów kilka o niejakim panie "skurwysynku" (a czy zastanawiał się pan nad etymologią tego słowa?). Jak mniemam jest to ktoś, kto już długo tu z nami siedzi i właśnie z tego powodu nie chce przyznać się do swojego prawdziwego nicka. Tylko nie mam pojęcia dlaczego krytykowanie musi odbywać się za jakąś maską. Można się przecież podpisać i dać szansę na odpowiedź.

Oglądam właśnie "Niemoralną propozycję" i myślę... Co ja bym zrobiła, gdyby mi ktoś zaproponował milion dolarów za jedną noc? No właśnie, co bym zrobiła? I są we mnie dwie osoby. Jedna mówi, że nigdy w życiu, że nie jestem na sprzedaż, a druga... rozwiązałoby to moje wszystkie problemy finansowe, to przecież tylko jedna noc, to tylko ciało... Całe szczęście nikt nigdy nie złoży mi takiej propozycji. Nie jestem Demi Moore, a Robertów Redfordów z milionami dolarów nie spotykam na swojej drodze. Całe szczęście, bo miałabym wielki dylemat...

Tak mi dzisiaj się pomyślało o zbliżającym się święcie. 1 listopada... osobiście nie przepadam. Nie lubię tej obłudy, udawania, że kogoś to wszystko obchodzi. Producenci zniczy i chryzantem zarabiają pieniądze na naszym poczuciu winy. Jak już przywalimy brzuchy grobów wiązankami i postawimy kilka światełek, to od razu nam lżej. Spełniliśmy obowiązek. Wiele osób nawet nie wspomina zmarłych przez cały rok, a tego dnia pędzą setki kilometrów, żeby zapalić znicz. Bez sensu! Wspominać można zawsze i wszędzie. Jeśli ktoś czuje potrzebę, to przecież może chodzić powspominać zmarłych przy ich grobach przez cały rok. Nie widzę żadnego sensu (poza komercyjnym oczywiście) w tej całej plątaninie. Wolałabym chyba bawić się w ten dzień jak Amerykanie (co wcale nie oznacza, że jestem wielką zwolenniczką przejmowania wszystkiego, co zachodnie). Oczywiście pójdę w tym roku popatrzeć na ten wyścig ludzi z wiązankami i zniczami, ale nie lubię... to nie najlepsze słowo, bo przecież nikt nie lubi... Jeśli mi ktoś mówi, że przez cały rok nie ma czasu, że pracuje, że za daleko... nie widzę potrzeby fizycznego bycia przy grobie, żeby wspominać. No bo dla kogo tak naprawdę te pomniki, grobowce za tysiące? No chyba nie dla zmarłych... 

Dobry wieczór! Uwaga, będzie narzekanie! Wszyscy uczuleni na narzekanie, proszeni są o naciśnięcie szarego przycisku w lewym górnym rogu ekranu z napisem "POWRÓT". No dobra, nie został nikt, więc można marudzić. Będę dziś marudzić na pogodę (czy ktoś pamięta jak marudziłam na upały i pisałam, że wkrótce będę narzekać na zimno?). Wiało dziś tak, że myślałam, że mi uszy odpadną. Gdybym założyła czapeczkę, to wcale nie wyglądałabym głupio (pomijając fakt jak W OGÓLE wyglądam w czapeczce). Na szczęście udało mi się wpakować szefowej do samochodu i podwiozła mnie do mojej drugiej pracy. Aaaa... nie wspomniałam jeszcze, że dziś wstawałam. W trzech podejściach! Za pierwszym udało mi się tylko srogo spojrzec na podskakujący telefon (czy to na pewno ja nastawiłam wieczorem ten budzik?), wyłączyć go, posłuchać walących o parapet kropli deszczu i... następne co pamiętam to jakaś siła nadprzyrodzona, która kazała mi otworzyć oczy i spojrzeć na bezczelnie tykający zegar wiszący na ścianie. Już nawet odkryłam kołderkę, bo pomyślałam, że jak zmarznę, to szybciej wstanę. BŁĄD! Jak zmarznę, to przykryję się aż po sam nosek i zasnę uszczęśliwiona, że już cieplej. Trzecie podejście było niezwykle brutalne. Zadzwonił telefon stacjonarny i musiałam zwlec się z łóżka niestety. Grrrr... Okazało się, że mam baaaaardzo mało czasu na wszystkie te poranne czynności, które generalnie bardzo lubię, więc biegałam jak szalona po mieszkaniu i robiłam kilka czynności naraz. Układałam włosy jedząc śniadanie i sprawdzając pocztę (a jak! Nie mogłam sobie odmówić tej przyjemności), ubieranie się połączyłam ze zbieraniem dokumentów, które mogłam przecież przygotować wieczorem i robieniem makijażu. No i nawet się nie spóźniłam! Jak się później okazało, wcale nie musiałam tak się śpieszyć, bo Pan Informatyk, z którym miałam się spotkać, miał trochę tzw. poślizgu i prawie nic nie załatwiłam... Grrrr.... Na szczęście zrobiłam już dzisiaj PITy, ZUS zrobiony, jeszcze tylko VAT i kolejny miesiąc CLOSED. Aaaa... oczywiście jak wróciłam padłam i  byłam nieprzytomna (czyt. spałam) przez 3 godziny. I co ja teraz będę robić w nocy?! Dobrze, że jutro mogę trochę pospać... 

Nawet pogoda pod psem (przepraszam wszystkich właścicieli tych czworonogów) i kiepściutkie samopoczucie fizyczne nie sprawi, że weekend nie będzie mnie cieszył. A cieszy! Po pierwsze, dlatego że w ogóle jest. A po drugie, wraca ze szkoły mój A. i znów będziemy razem. Mimo, że to tylko 80 km, to odczuwam tę odległość jakoś tak silniej. Nie lubię się z Nim rozstawać. Przez ponad 6 lat tylko dwa razy byliśmy dłuższy czas bez siebie. Pierwszy, na początku znajomości, coś około 10 dni jak byłam na obozie, a drugi rok temu, dwa tygodnie mojego pobytu nad morzem. I dodam, że były to najdłuższe tygodnie w moim życiu. No więc A. wraca, pogoda pod psem (jeszcze raz przepraszam...), jutro praca... Czy ja już kiedys nie postulowałam o czterodniowy weekend? Niechby zaczynał się w piątek, a kończył w poniedziałek (włącznie, oczywiście). O ile łatwiej byłoby funkcjonować! Jeśli zatem ktoś ma jakieś ciche układy z prawodawcami, to bardzo proszę o wstawiennictwo. A gdyby była potrzebna jakaś lista podpisów, to myślę, że nie będzie z tym większego problemu.

Zmuszona samopoczuciem, samotnością i brakiem innych, ciekawszych zajęć, obejrzałam wczoraj "12 małp". Kurczę, czy tylko dla mnie wydał się mocno porąbany ten film? Jak nigdy męczyło mnie oglądanie Willisa. Nie dotrwałam do końca. Przełączyłam na "Znachora", żeby po raz setny płakać sobie nad losami bohaterów. 

Ach... no i wygląd mojego bloga, jakby ktoś pytał, zmienił się dzięki moim postępom w nauce html'a. Coś już zaczynam rozumieć i te ciągi znaczków przestają sprawiać wrażenie chińszczyzny. Dużo pomaga książka. Bardzo polecam "HTML 4" z serii "Po prostu" wydawnictwa Helion, autorstwa Elizabeth Castro. Przystępnie, dość dokładnie i jasno wyjaśniona "czarna magia" (jak mi się na początku wydawało).