sheryll

NON OMNIS MORIAR... mam nadzieję... mam nadzieję, że zostaje po nas tu coś więcej. Mam nadzieję, że nie znikamy tak zupełnie, że jest coś poza naszym "tu i teraz". Wierzę, że tak jest... Czasem chcę wierzyć, ale jest trudno. Bo nikt nie jest nigdy dostatecznie przygotowany na śmierć. Swoją i bliskich. Nawet jak już od dawna wiadomo, że ktoś wkrótce odejdzie, to odganiamy myśl o śmierci jak natrętną muchę. Boję się zawsze w takich momentach, że jak będę o niej myśleć, to przyjdzie szybciej niż powinna. I trwam karmiona nadziejami... Nie da się jednak odwlekać nieuchronnego w nieskończoność. Przychodzi czasem chwila, że już wszystko wiadomo. I wszystkie znaki na niebie i ziemi o tym nam mówią. Przeczucia, sny, dziwne sytuacje... Wybrała jednak piękny dzień, żeby odejść. Dzień Zmartwychstania. To daje jeszcze większe pokłady nadziei, że wcale nie odeszła na zawsze, że dusza nie jest wcale martwa, że nigdy nie odejdzie... I wierzę, że dusze spotkają się w lepszym świecie. W świecie, w którym nikt nie będzie już tak okrutnie cierpiał, bo sensu cierpienia dobrego człowieka pojąć niestety nie potrafię. Nie ogarniam swoim umysłem żadnego sensu bólu i niemocy.

"Pogrzeb na ziemi oznacza być może przyjęcie weselne wśród aniołów" Chalila Dżubrana - chcę w to wierzyć, bo czuję się winna ciesząc się ze zbliżającego wesela w obliczu śmierci.

Wczoraj coś napisałam, ale mi się nie zapisało i... nie skopiowałam (kretynka! zawsze kopiuję przecież!) Ogólne przesłanie było takie, że NIE LUBIĘ PONIEDZIAŁKÓW! Zwłaszcza lanych. Nie bawią mnie bandy kretynów ganiających z wiadrami. Ci sami kretyni na codzień wymagają traktowania ich jak dorosłych, a w ten dzień zachowują się nawet gorzej niż dzieci, bo dzieci biegają z butelkami. Ja nie mam nic przeciw tradycji i ODROBINY wody, ale całe wiadra w chłodny dzień... Już nie raz skończyło się to u mnie grypą, anginą i innymi podobnymi. Staram się zatem nigdzie nie wychodzić i czuję się jak więzień. Okropnie się wtedy czuję i właśnie wtedy mam ogromną chęć wyjścia gdziekolwiek. Jutro jedziemy do R. Ciąg dalszy zapraszania. Trzeba będzie przemknąć tylko do garażu jakoś.

Żeby nie było, że jestem kompletną ignoratnką: Życzę wszystkim wesołych świąt, niezbyt dużej nadwagi po świętach i niezbyt nudnych spotkań rodzinnych.

A ja tam już czekam, żeby te święta się skończyły. Zmęczona jestem jak diabli.

Dobra, odwołać psychiatrę! Mam się lepiej. Niektórzy pewnie mieli cichą nadzieję, że mnie wywieĄli do cichego pokoiku ze ścianami z gąbki. Nic z tego! Jeszcze nie tym razem! Psychika odpoczęła, więc można świrować dalej. Ale to dopiero po świętach. Przez te kilka dni będę zupełnie normalna i rozleniwiona. Rozleniwiona dopiero jednak jak wszystko popiekę i pogotuję i posprzątam... Wtedy to już pełne lenistwo.

A wczoraj poważnie się zaniepokoiłam jak zobaczyłam sondaże poparcia dla partii. Samoobrona w ścisłej czołówce!!! I pewnie znów będzie startował na prezydenta ten gamoń z czerwoną mordą! To ja wtedy pakuję walizeczki i wypisuję się z tego pięknego kraju. Kotka, przyjmiesz mnie? U was chyba spokojniej...   

Są trzy rodzaje prawdy: prawda, święta prawda i gówno prawda. A prawda jest taka, że potrzebuję dobrego psychiatry!