sheryll

W związku ze zbliżającym się wielkim krokami końcem roku 2002, czas na moje podsumowanie minionych 365 dni. Zaczynamy!
Podróż roku - oczywiście jesienne wakacje nad morzem. Wielka woda ukoiła skołatane nerwy, było pięknie, relaksująco i wyjeżdżając już tęskniłam za spacerami nad morzem.
Film roku - jak dla mnie "Władca pierścieni". Mimo, że nigdy nie przepadałam za tym gatunkiem, to miło się zaskoczyłam w kinie. Piękne krajobrazy, genialna charakteryzacja, niezłe efekty... Czekam na drugą część i mam zamiar nie rozczarować się.
W tym roku nuciłam... ostatnio "Niebieską" i "Bo jesteś Ty". Hiciora jako takiego nie było. Kompletnie zaskoczył mnie sukces tej bzdurki "Asere je" (czy jakoś tak...)
Książka 2002 - właściwie nic nie przebiło mojego ubiegłorocznego hiciora, czyli "Polki" Manueli Gretkowskiej. Chętnie bym do niej wróciła, ale komuś pożyczyłam i przedłuża się ta pożyczka.
Rozczarowanie roku - ta cała rodzinna sytuacja wlecze się od ubiegłego roku i mimo, że miałam nadzieję, iż ten rok przyniesie jakieś wyjaśnienia i rozwiązania, to tak się nie stało.
Najbardziej stresujący dzień - 10 lipca, czyli dzień obrony. Wszyscy mówili, że nie ma czym się przejmować, ale ja - ogromny kłębek nerwów - oczywiście nie mogłam spokojnie do tego podejść. Odsypiałam stres przez kilka dni. Nie pamiętam czy się kiedykolwiek tak bardzo stresowałam.
Niespełnione marzenie... od wielu lat wciąż to samo, czyli znów nie udało mi się zobaczyć M.
Człowiek roku - jest ich kilkoro: mama za ogrom miłości jaką daje mi każdego dnia i za wyrozumiałość wobec wszystkiego; A. za to, że jest, kocha i ma tak wiele cierpliwości; M. za wielką siłę w małej osóbce.
Najbardziej wzruszyło mnie... wizyta u A. i jej synek. Tak mnie trafiło to maleństwo, że nie mogłam się otrząsnąć z tego uczucia przez ładnych parę dni.
Sukces 2002 - w szybkim tempie obrona i bezbolesne przejście w rolę człowieka pracującego, czyli praca znalazła mnie, a nie ja ją.
Najważniejsza decyzja - ustalenie terminu ślubu. Zbieraliśmy się z tym już od dawna i nareszcie jakoś ruszyła cała machina związana z przygotowaniami do tego pięknego dnia.

Jeśli cokolwiek lub kogokolwiek pominęłam, to tylko dlatego, że chciałam jak najzwięźlej podsumować ten rok. Nie zapomniałam o was oczywiście. O kilku wspaniałych osobach, które tu poznałam. One wiedzą, że o nich mówię...

Zapomniałam dodać, że dziś pierwszy dzień zimy. A to oznacza, że teraz to już tylko wiosna nas czeka!

Wczorajsze nocne pogaduchy dały mi do myślenia. Zastanawiam się do dziś, czy ja naprawdę jestem postrzegana jako taka twarda i niedostępna? Czy to tylko pojedyncza opinia? Na pewno ktoś, kto wielokrotnie zawiódł się na ludziach nie jest już tak bardzo do nich przyjaźnie nastawiony, ale przecież takiej naiwniary jak ja, jeżeli chodzi o stosunki międzyludzkie i wiarę w dobre intencje poznawanych ludzi, nie ma chyba na całym świecie. Pewne jest także to, że poprzez sieć nie jesteśmy w stanie poznać nawet małej cząstki człowieka. No... może maleńką. To jeszcze zależy, czy ktoś nie przerysowuje tu trochę siebie. A jak ja rysuję siebie? Chyba niezbyt grubą kreską. Nie domalowuję, czegoś czego nie posiadam. Ja taka jestem, a pewne moje ułomności wynikają ze świata, w którym przyszło mi żyć. Wynikają też z niewielkiego, ale zawsze jakiegoś doświadczenia życiowego. Czegoś tam bowiem mnie to moje krótkie życie nauczyło i odruchowo prawdopodobnie staram się nie wpadać w te same tarapaty. A mężczyźni? Fakt, miałeś rację I. wychowywałam się w kobiecym świecie. Mama, siostra, babcia... był jeden wujek, ale odszedł zbyt wcześnie i nie miałam okazji nacieszyć się nim tu i teraz. Ojca właściwie nigdy nie miałam, dziadkowie dalecy mi byli jak ciepłe kraje, reszta wujków niedostępna emocjonalnie, dwóch braci ciotecznych widywanych z okazji świąt. Nie mniej jednak nie stroniłam nigdy od facetów. Nie jestem typem samotnej kobiety. O nie! Ja po porostu nigdy nie umiałam być sama. Moje związki już od najmłodszych lat były długie. Nie było jakichś przelotnych znajomości. No może ze trzy... ale to się nie liczy. To było leczenie ran po kimś, na kim mi zależało, a od kogo z przyczyn obiektywnych musiałam odejść.

I tyle! Na marginesie dodam, że pichcę właśnie rybę po grecku i za chwilę zabiorę się do gotowania kapusty z grzybkami. Mniammm...

Dobra! Zakupy właściwie zakończone. I bardzo dobrze, bo już mnie ten cisnący się tłumek zaczynał irytować (cóż za eufemizm!) Teraz trzeba się wziąć w tzw. garść i ogarnąć trochę mieszkanko. Od jutra pole bitwy, czyli kuchnia stanie się okupowane przez mnie i mamę w godzinach różnych. Rezerwacje już są poczynione, więc większych starć i rannych być nie powinno. No ale nigdy nic nie wiadomo.Zawsze można przypadkiem dostać jakąś ścierą... Trzeba być czujnym! Dobrze, że jutro sklepy pootwierane (dla kogo dobrze, dla tego dobrze...). Będę mogła dokupic jeszcze jeden prezent. W poniedziałek na godzinkę do pracy coby się wycałować z szefową i resztą gromadki i... na pole bitwy! Fajnie... Ale nie będzie fajnie jak mi nie wyjdą te moje nowe wypieki. Najważniejsze jest jednak to, że ci, którzy będą je jedli są na tyle wspaniali, że zawsze chwalą ("O! Zakalec! Uwielbiam z zakalcem!")

"Jingle bells, jingle bells..." lalalalalala... wszedzie puszczają świąteczne piosenki. Dziś w sklepie to jednak przesadzili. Kolęda była tak głośna, że marzyłam żeby jak najszybciej stamtąd uciec. Jacyś nienormalni ludzie. Kolędy mają lecieć cichuteńko w sklepie! Dobra. Nie ważne. Ważne jest tylko jedno: CO MI PRZYNIESIE ŚWIĘTY TEGO ROKU? hehehehe...

Dobra! Po pierwsze (jakoś łatwiej mi z tym wyliczaniem), święta trochę straciły urok, bo dowiedziałam się o czyjejś śmierci dziś. Miał 20 lat. Nie znałam go, ale znam trochę osobę, która mocno go kochała - jego ojca... Nie wiem jak można przeżyć taką bezsensowną śmierć. Ciężko mi się cieszyć wiedząc, że ten ktoś mocno cierpi i żadne święta już nie będą radosne dla niego. Smutne to takie...

Po drugie, byłam dziś z Mikołajem (czyt. z rodzicielką) na zakupach, bo Mikołaj nie miał tzw. konceptu, więc musiałam mu trochę pomóc. No i mam już prezencik! Hyhyhy... Reszta rodzinki też już "załatwiona". No i prawie całe zakupy spożywki też gotowe. Jeszcze tylko takie, które można kupić ostatniego dnia i już. Plan bitwy również gotowy. Wiem co i kiedy będę robić. Jak ja lubię mieć wszystko zapisane i zaplanowane.

Po trzecie, jutro znów dentystka-sadystka! Grrrrr...

Po czwarte, GDZIE DO LICHA PODZIEWA SIĘ KOTKA?!

Po piąte, muszę sobie sprawić nową torebkę, bo mój wielki kalendarz na 2003 rok nie zmieści się w starej. W ogóle niewiele się w niej mieści... Zresztą, jaka by nie była, to i tak zawsze będzie za mała.

Po szóste, do świąt jeszcze tylko 4 dni!