sheryll

Po pierwsze bardzo dziękuję wszystkim, którzy nam dobrze życzą. Po drugie fakty jakie są każdy widzi... czyli jednak jestem uzależniona od netu i od blogowiska. Wytrzymałam kilka dni, ale dziś w pracy myślałam tylko o jednym: co też nowego się wydarzyło u blogowiczów? Wykombinowałam więc, żeby wyjść wcześniej i jestem. I zachłannie czytam Wasze notki. Czuję jednak, że jak nie ma mnie tu co dzień, to coś mi umyka... Mam niecały miesiąc na wyleczenie się z nałogu. Może się uda...

A póki co sprawdzam się w roli żony. Prasuję, piorę, gotuję... narazie mnie to bawi. Zobaczymy co będzie dalej. Zbyt wielu obowiązków na męża zrzucić nie mogę, bo wychodzi raniutko, a wraca ok. 19.00 więc cóż on może jeszcze zrobić?! Zostaje mu zmywanie i pewnie weekendowe porządki jakieś. Wciąż rozpamiętuję wesele i nie mogę się doczekać kasety. Może już jutro będzie... Pewnie przez najbliższy tydzień będę miała w domu kino, czyli wszyscy goście będą chcieli obejrzeć u nas kasetę. Może by tak pomyśleć o jakichś biletach wstępu?

Dodam jeszcze tylko, że dziś o 23.30 minie dokładnie ćwierć wieku od czasu jak pojawiłam się na tym najpiękniejszym ze światów...

Wróciłam kochani! Jako mężatka już, ale wróciłam. Było cudownie! To chyba najpiękniejszy dzień w moim życiu. Mimo zmęczenia, obolałych stóp (ach, te buty!), stresiku, byłam szczęśliwa aż po czubki palców. Teraz jestem nieco zmęczona, niewyspana i oczywiście wciąż pełna wrażeń. Wszystko jednak było tak, jak sobie wymyśliliśmy i zaplanowaliśmy. Nikt nie nawalił, nic się nie wydarzyło niespodziewanego. Idealnie było... Goście zadowoleni, my również... Teraz będę odsypiać zarwane noce... Komu ja tam obiecywałam zdjęcia? 

I jeszcze tylko piosenka, która jest niejako myślą przewodnią mojego ślubu... no może nie zupełnie, ale towarzyszyła mi przy wszystkich przygotowaniach, podśpiewywałam ją przy przymiarkach sukni i przy wybieraniu obrączek.

Niebieska piosenka (Grzegorz Tomczak)

Kto wstawi się na nami u Pana co drogami krętymi każe iść

Kto nas usprawiedliwi gdy Pan się będzie dziwił, że to już właśnie my

Ja wstawię się za Tobą i z podniesioną głową dziękował będę, że

Pan dał mi właśnie Ciebie w radości i w potrzebnie, na lepsze i na złe

A Ty choć powiedz słowo, że zawsze byłem z Tobą, bo chciałem tak i już

I razem chleb jedliśmy i równym krokiem szliśmy wśród wichrów, pośród burz

Ty wciąż mnie ratowałaś, za rękę mnie trzymałaś, gdy z drogi chciałem zejść

A ja otuchy krople, gdy oczy miałaś mokre, nie raz musiałem nieść

I tak będziemy stali aż w tej niebieskiej sali do tańca zaczną grać

Ja wtedy z pierwszym taktem poproszę Cię i raptem

Zaczniemy wirować, wolniutko walcować

I kręcąc się kręcić na palcach na pięcie

Troszeczkę bezmyślnie jak wiosną przebiśnieg.

Ty nieco szalona, coż żona to żona

 I w mojej Twa ręka, niebieska piosenka

Za serca nas chwyta niebieska muzyka

No i co? No i to już jutro moi drodzy! Z rzeczy bardziej przyziemnych to mamy już łóżko. Jak spotkam faceta ze sklepu, który twierdził, że składa się je w poł godziny, to skopię mu dupsko. Trzy godziny we trójkę te cholerne łóżko składaliśmy! No ale stoi... Mam nadzieję, że się nie rozwali. Dziś natomiast przeprowadzka ostateczna. Będziemy nasze rzeczy przewozić w końcu. Ale to dopiero koło południa. Teraz pojadę po owoce i jakieś inne zakupki, potem na dworzec po kolejnego gościa. Nie wiem czy jeszcze tu zajrzę dziś, a jutro to już na pewno nie, a więc... proszę żebyście trzymali jutro kciuki, żeby wszystko było ok i przesyłajcie mi pozytywne wibracje. Wrócę już jako mężatka! Całusy kochani!