Dobra! Nie ma to tamto! Kanapa jest, a jutro będzie łóżko. Kanapa wygodna... nie powiem... No... i w kościele byliśmy, rogrzeszenie dostaliśmy... wszystko ok. Sang, tylko bez aluzji i dogadywania!
Rodzinka przyjechała. Łeb mi juz pęka. No ale jest nadzieja, że to nie za bardzo długo...
I co jeszcze? Dwa dni... króciutko. A jutro trzeba jeszcze popracować. Nie wiem jak się skupię. Dobrej nocki kochani.
Z reguły jest tak, że prędkość upływu czasu jest odwrotnie proporcjonalna do "mocy" oczekiwania na jakieś wydarzenie. Z reguły... bo teraz czas płynie bardzo szybko, a ja bardzo czekam na sobotę. Lecę za chwilę na dworzec po rodzinkę. M. była i mocno jest zbulwersowana, bo nie ma takiego gorsetu jak chciała. Ma dwa dni, więc może coś wymyśli. Mam cichą nadzieję, że przywiozą dziś to łóżko w końcu, bo niepokoję się trochę tym, gdzie będziemy spać skoro w mieszkaniu tylko dywaniki. Nawet wanny nie ma żeby się ułożyć... Pod prysznicem to już nie to samo. Skulone nogi mogą drętwieć. Pogoda zapowiada się nie najgorzej, więc narazie nie narzekam. Wszystko póki co układa się po mojej myśli (czemu ten facet z meblowego nie dzwoni???). Miłego dnia życzę wszystkim czytelnikom!
Lalalalalala... fajne dni są... fajne! Dla takich dni warto co dzień otwierać oczy. Nie żeby wydarzyło się coś specjalnego. Po prostu było spokojnie i miło. Nawet wizyta w kościele i kasa, którą tam zostawiłam mnie nie wyprowadziła z równowagi. Jutro natomiast będzie trochę szalony dzień. No bo i praca i nalot stonki (rodzinka przyjeżdża), i chyba meble przywiozą, i ostatnie ustalenia z M., i jeszcze do kościoła się wybieramy celem podpisania karteczek świadczących o czystości duszy (paranoja!). Czwartek trochę spokojniejszy, a piątek znów szalony, bo trzeba przewieźć resztę naszych rzeczy w końcu, dowieźć ciasta do restauracji, kosmetyczka, ostatnie zakupy... ale to dobrze. Nie będę miała czasu na myślenie o tym, czy się denerwuję czy nie. Mówiłam już, że się nie denerwuję?
I jeszcze taka jedna mocno osobista rocznica... dziś mija 7 lat... Siedem krótkich i szybko mijających lat mojego związku z A. I wcale nie czuję tych lat. Wciąż kocham i czuję jakbyśmy spotkali się wczoraj. Wciąż z niecierpliwością czekam na spotkania, wciąż serce wali jak oszalałe przy każdym pocałunku... Co dzień kocham mocniej, choć wydaje się to niemożliwe. Miłość ewaluowała... Dziś już wiem, że to również sztuka kompromisów, cierpliwość, umiejętność dzielenia się. I wcale nie było nam łatwo na początku. Można powiedzieć, że początek był bardzo burzliwy. Jakoś jednak dopasowaliśmy swoje charakterki i dziś jest cudownie. Jest dla mnie większą częścią świata, powietrzem, którego tak mocno brakuje, gdy nie widzimy się przez kilka dni. A za 4 dni wyznam Mu to w obecności Boga i setki świadków...
Rodzinka przełożyła przyjazd na jutrzejszy wieczór, więc jeszcze jeden dzień spokoju udało mi się urwać. Za chwilę natomiast wybieram się do kościoła i czuję, że na samą myśl o pani sekretarce, z którą przyjdzie mi próbować się komunikować, budzą się we mnie jakieś negatywne uczucia. Potem na trochę do pracy. Jutro rano spotkam się z M. Chce ustalić szczegóły "świadkowania" (co robić, gdzie stanąć...), a po południu jeszcze trochę popracuję, żeby już czwartek mieć wolny. A. udało się wyrwać przysługujące mu dwa dni urlopu, więc piątek i poniedziałek będzie miał wolne.
Hmmm... czy ja się denerwuję? Póki co to raczej coś w rodzaju ekscytującego oczekiwania niż nerwów.